بررسی تأثیر الگوی توانمندسازی خودمدیریتی بر کیفیت زندگی نوجوانان و جوانان مبتلا به تالاسمی ماژور

مقدمه: امروزه با توجه به پیشرفت‌های پزشکی طول دوره زندگی بیماران مزمن از جمله تالاسمی بیشتر از گذشته است. جهت بهبود کیفیت زندگی در این بیماران، باید درمان پزشکی با حمایت‌های روانی و اجتماعی ترکیب شده تا از ایجاد عوارض غیرقابل جبران جلوگیری به عمل آید. لذا در این تحقیق تأثیر الگوی توانمندسازی خودمدیریتی بر کیفیت زندگی نوجوانان و جوانان مبتلا به تالاسمی ماژور بررسی شده است. روش: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی دو گروهی بود. در این مطالعه 70 نفر از نوجوانان و جوانان مبتلا به تالاسمی ماژور واجد شرایط در مراکز تالاسمی بوشهر و برازجان به صورت تمام شماری انتخاب شدند. تخصیص نمونه‌ها به دو گروه آزمون و کنترل به صورت تصادفی انجام شد. برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36 استفاده شد. مداخله در سه مرحله انجام شد. پس آزمون یک و نیم ماه بعد از پیش آزمون در گروه کنترل و یک و نیم ماه پس از مداخله در گروه آزمون انجام شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون کای مربع، تی‌مستقل، من‌ویتنی و به‌کارگیری نرم‌افزار SPSS v.18 در سطح معناداری کمتر از 05/0 انجام شد. یافته‌ها: آزمون آماری کای مربع نشان داد اطلاعات دموگرافیک دو گروه از لحاظ آماری تفاوت معناداری نداشتند (05/0p>). نتایج نشان داد میانگین تفاوت نمرات قبل و بعد از مداخله در هر یک از هشت بعد پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36 و نمره کلی پرسشنامه قبل و بعد از مداخله در دو گروه آزمون و کنترل از لحاظ آماری معنادار بود (0001/0>p). نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان داد آموزش بر مبنای الگوی توانمندسازی خودمدیریتی بر پایه نیازهای خودمدیریتی بیماران موجب بهبود کیفیت زندگی نوجوانان و جوانان مبتلا به تالاسمی ماژور می‌شود.